UITLEG BIJ HET APAN-VIGNET

Door Klaas Geertsma

Het APAN-vignet heb ik in 1997 ontworpen; het is geïnspireerd op zaken die niet iedereen direct zal herkennen, maar wie een beetje thuis is op het internet en zoekt naar 'oude zaken en de toekomst' zal zeker wel eens het jaartal 2012 zijn tegen gekomen. Van menhirs en de Wereldboom Ygdrasil heeft iedereen wel eens gehoord. Wanneer het gaat over de Axis Mundi en de precessiehoek van de Aarde dan wordt het al specialistischer. Zonnewendes en equinoxen horen er ook bij, evenals de zon en de maan en de andere planeten. Dat is nog van 'thuis' zou je kunnen zeggen.

Wat er verderop gebeurt in dat onnoemelijk grote uitspansel is een raadsel. En toch zijn we op zoek naar antwoorden. We sturen speciale sondes de ruimte in voor verre verkenningen. In laboratoria wordt gezocht naar de werking achter dat Heelal. De zwaartekracht, die tot nu algemeen gezien wordt als grootste kracht in het Universum, staat momenteel voor het eerst ter discussie; de kracht ervan staat in geen verhouding tot een nieuwe die zich aandient, waarvan de kracht ontelbare malen groter is; de plasma elektriciteit met electromagnetisme.
99,9 procent van de Kosmos bestaat uit plasma. En het is de geleider bij uitstek van electriciteit. Er wordt al van het 'Elektrisch Heelal' gesproken. Op de Aarde wordt die samenwerking zichtbaar op de polen in de vorm van de 'aurora's, de poollichten, en de bliksem. Beide een zichtbaar fenomeen van plasma elekticiteit en electromagnetisme.

Kosmische plasmafenomenen en
aurora's op enorme grote schaal, met megabliksems, mogelijk een uiteen vallende reuzenkomeet, en planeten uit hun baan waren de inspiratiebron voor mythen en rotskunst van na 10.000 BC, tot diep in de Middeleeuwen. Kommen
en kringen, cirkels, gespaakte wielen en spiralen zijn overal op de Aarde op stenen aangebracht. Ook vastgelegd op Keltische munten. Daarop kwam de Kosmos even als een voortdenderend paard, soms met vleugels, even heel gevaarlijk dichtbij.

A. De spiralen in de rand en in de lucht van het vignet, boven de stenenzoeker en op de vuistbijl, zijn geïnspireerd op de spiraalmotieven op rotsen uit het Megalithen tijdperk.

B. Er zijn 13 kringen in de rand, de 13 manen in een jaar - de oude tijdrekening. In 1 jaar tijd draait de aarde 1 x om de zon. De maan draait in diezelfde tijd 13 x om de aarde. Dat is 13 x 28 dagen = 364 dagen. Blijft 1 dag over; dat is de dag buiten de tijd, 25 juli. De maancyclus begint elk jaar op 26 juli.

C. Er zijn 4 kringen boven de stenenzoeker, dit zijn de vier seizoenen Zomer, Herfst, Winter en Lente. Maar ook symboliseren ze de vier grote geologische tijdperken van de Aarde; Precambrium, Paleozoïcum, Mesozoïcum en Kenozoïcum.

D. Links op de achtergrond is een hunebed zichtbaar, onze verbinding met de Megalithentijd.

E. De gele hemelvorm met de scherpe punten rondom de stenenzoeker is de vlammende zon, het is de ondergaande zon op winterzonnewende, waar zoveel megalithische bouwwerken op gericht zijn. Mogelijk ook een deel van onze Middeleeuwse kerken die op oude heilige plaatsen gebouwd zijn.

F. De vuistbijl is zo getekend dat het tegelijk ook een soort menhir is. Vandaar dat de afslagen nogal onwerkelijk en groot zijn. De menhir-vuistbijl is het meetpunt naar de ondergaande winterzon achter de stenenzoeker. Het is een zgn. alignement

G. De vuistbijl wordt doormidden gedeeld door een soort zwarte boomtakvorm. Dit is de Wereldboom, of Irminzuil, die ook als Axis Mundi opgevat kan worden. In de Noorse sagen wordt hij Ygdrasil genoemd. Hij is kosmosgericht op de poolster waaromheen alles draait. Het was het symbool voor de aurora, die door een sterk toegenomen zonnewind in de megalithenperiode tot een enorme hoogte was gestegen. Hij was op de hele wereld zichtbaar.

H. De kleine spiraal in de Wereldboom staat voor de prehistorische god met het het ene oog, Wodan of Odin, hij wordt wel de éénogige genoemd. Volgens de sage spietste hij zichzelf voor negen dagen vast aan een tak van de Wereldboom. De god van de kosmische donder en bliksem was Donar. Over de hele wereld werd een soortgelijke god gevreesd. Zeus en Thor zijn misschien wel de bekendsten onder hen, maar die hadden gewoon twee ogen

I. Van menhirs wordt al heel lang gesteld dat ze met de Kosmos in verbinding zouden staan. De menhir/vuistbijl staat ietwat schuin, omdat dit bij een specifiek type menhir ook het geval is. Van dat type wordt verondersteld dat het de hellingshoek van de aardas symboliseert. Men denkt daarom dat het een aanduiding is voor de precessie.

J. De precessie-cirkel is gesymboliseerd in de kringen boven de vuistbijl/mehir.
In 2012 is er weer een kring van 26.000 jaar volbracht en begint een nieuwe Doemprofeten voorspellen voor dat jaar niet veel goeds.

K. De stenenzoeker, die in gebogen houding de akker afzoekt, lijkt sterk op 'Kokopelli', het fluitspelende figuurtje van de Hopi. Het is vermoedelijk geïnspireerd op een kosmische plasmafiguur. Het komt overal op Aarde op de rotsen voor. De overeenkomst is toeval, maar wel sterk. Toen ik het vignet ontwierp, kende ik de figuur 'Kokopelli' wel al uit het 'Book of the Hopi' van Frank Waters. Ik vond het direct een sympathiek figuurtje, met een sterke uitstraling, dus onbewust....wie weet.

Het was volstrekt niet mijn bedoeling om met dit ontwerp een soort sekte-achtige uitstraling te suggereren, maar ik had gedacht dat het bezig zijn met de Steentijd niet alleen het materiële moest uitbeelden, maar ook het spirituele en het mythologische. Nu met toegang tot het internet raakt de kennis over de oude symbolieken ruimer verspreid. Vandaar nu deze uitleg.

Wanneer er gedacht wordt dat die Geertsma ze ziet vliegen, net als zijn prehistorische voorgangers, dan is dat ook goed. Dan is het gewoon een landschap, met een hunebed, een grafheuvel, en met wat versieringen langs de rand. Daarin loopt een stenenzoeker op een akker en diens grootste wens is om een vuistbijl te vinden.

De rest is toeval.

Links: Spiralen op een steen van New Grange - Ierland.
Rechts: Kosmisch galloperend paard op een Franse Keltische munt. Dit is het hoofdmotief op munten uit die tijd.

De maanfasen - 13 keer in 1 jaar. Klik op de foto voor de animatie van de 13 maan-jaarcyclus.
Animatie: Sieger M. Geertsma

Links: Een schuin geplaatste Franse menhir in de precessiehoek van de Aarde. Rechts: De beroemde Heelstone van Stonehenge staat ook in de presessiehoek van de Aarde en is gericht op het midden van het monument. Elk jaar tijdens de zomerzonnewende, op 21 juni, komt de zon precies boven deze steen op. Door schuinplaatsing van de Heelstone in deze hoek, lijkt het erop dat de bouwers wisten dat de Aarde een bol is die om haar as draait en dat ze de omlooptijd van
± 26.000 jaar, van de precessiecirkel kenden. Was Stonehenge een observatorium waarmee o.a. de stand van de aardas werd gecontroleerd. Was het een 'machine' om de Aarde mee in balans te houden?

De precessie van de Aarde. De draaiing is van links naar rechts.

De Wereldboom, Levensboom, Irminzuil, in verschillende vormen. Het zijn voorstellingen van de plasmakolom aan de noordpool. Veroorzaakt door een giga-zonnewind, het was in de late prehistorie een zichtbaar voorbeeld van het elektriisch heelal op aarde.

Kokopelli, een van de leukste figuurtjes uit de prehistorie.

Enkele opmerkingen bij de keuze van de 'Ouden' voor het begin van
de maankalender en de nieuwe precessiecyclusaanvang op 21 december van het jaar 2012.

MAANKALENDER: Elk jaar op 26 juli begint de dertien manenkalender. Dit is geen toevallige datum, maar het enige universele ijkpunt van het zonnejaar. Onze zon-ster staat dan op één lijn met de volgende ster, de ster Sirius, ook bekend als de Hondsster. Deze conjuctie (samenstand) is de enige tussen twee hemellichamen die elk jaar op hetzelfde tijdstip plaatsvindt. De periode van omstreeks 20 juli tot rond 20 augustus wordt wel Hondsdagen genoemd.

PRECESSIECIRKEL: In het jaar 2012 is de huidige cirkel van de precessie voltooid en begint er een nieuwe. De ingangsdatum ervan is de winter zonnewende van 21 december. Op die dag staat de zon op een speciale plek, nl. op het kruispunt van de ecliptica's, de draaivlakken van ons zonnestelsel en dat van de Melkweg.
Dit gebeurt eens in de 25.776 jaar.

De berekening van beide data laat zien dat de prehistorische mens geen ongeletterde was, maar dat hij een sterrenarchief bijhield en dat doorgaf aan de opvolgende generatie. Die voegde nieuwe observaties toe en gaf het ook weer door, enz. Na een bepaalde periode zal men de bovengenoemde wetmatigheden ontdekt hebben en vanaf dat moment konden toekomstberekeningen gemaakt worden. Het berekenen van de zomer- en winterzonnewendingen waren daarbij vergeleken kinderspel. Overal op onze planeet werden deze berekeningen uitgevoerd en opgetekend. Vele van deze data werden de reden tot de bouw van ontelbare monumenten wereldwijd.

Bijna alle info komt van sites op het internet, teveel om hier op te noemen. Een hele belangrijke is: www.thunderbolts.info
Een plasmaonderzoeker met baanbrekende theorieën is Anthony Peratt. Gewoon even zijn naam intikken bij Google.
Aan diens onderzoeken wordt deelgenomen door de Nederlandse taalwetenschapper en mythedeskundige Rens van der Sluijs. Op zijn website veel over 'verhalen' uit het verre verleden, geïllustreerd met prachtige foto's, www.mythopedia.info
Een boek waarbinnen vele mythen en volksgebruiken opgetend zijn, ook uit ons land, is: Noordeuropese mysteriën en hun sporen tot heden. Door: F.E. Farwerck. Ankh-Hermes bv - Deventer - 1978.
Het beroemdste boek over mythen enz, The golden Bough, van J.G. Frazer, verscheen in 1922. In 2007 in Nederland uitgegeven als: De Gouden Tak. Uitgeverij Olympus - Contact BV.

Twee artikelen die handelen over de prehistorische afbeeldingen op rotsen van na 10.000 BC en het plasmaonderzoek, zijn hieronder te downloaden als PDF-bestanden. Deze kunnen geprint worden:

Caracteristics for the Occurence of a High-Current Z-Pinch Aurora as recorded in An tiquity. By: Anthony L. Peratt. 2003.

Flexible thinking & cosmic electricity. By James P. Hogan.

De ingang van de Nederlands Hervormde kerk van Den Burg is op het Westen gericht. De steen rechts van de ingang maakt deel uit van het bouwwerk en is mogelijk een aanduiding voor de winterzonnewende. Bij de kerk van Anloo is een gelijke situatie.

Overal op Aarde zijn dit soort figuren op rotsen aangebracht. Sommige lijken op menselijke gestaltes, met in het hoofd maar één oog. Zijn dit afbeeldingen van de éénogige god? De vorm van de tekens 8 t/m 17 is dezelfde als het hoofd van het paard op de boven afgebeelde Keltische munt. Ill. naar Abbé Breuil.
In India is hij prachtig in steen vereeuwigd. Klik hier.

Kosmische bliksems behoren bij een elektrisch heelal. 1: De oudste op een 'kerbstone' van New Grange in Ierland; 2: Vajra of Dorje uit Tibet (komt ook voor in Japan, Korea, China, India en Afrika); 3: In de hand van Zeus; 4: Donderbezem in de stadsmuur van Elburg; 4: Donder- bezems op luiken van Nederlandse boerderij (komen ook voor in Duitsland). De kosmische bliksem werd op vele plaatsen in Europa ook als een 'dubbele bijl' afgebeeld, o.a in Griekenland en bij de Vikingen. Het symbool op de luiken van de boerderij lijkt daar sterk op.

Op beide polen van de Aarde komen aurora's voor. Het zgn. Noorder- en Zuiderlicht, ook genoemd: Aurora-Borealis en Aurora-Australis. De vorm en hoogte ervan zijn niet constant. Dit hangt af van de intensiteit en de instroomkracht van de electrisch geladen zonnewind.
Plasma-onderzoek heeft aangetoond dat er in het Megalithentijdperk een sterk verhoogde zonnewind-activiteit geweest moet zijn, met als gevolg enorm in hoogte toegenomen aurora's, waarvan de vormen de nu bekende laboratorium-plasma-wetmatigheid volgden.
Dit heeft de mensheid niet onberoerd gelaten. Overal op Aarde heeft hij in 'het prentenboek op steen' al deze vormen vastgelegd. Ze komen vebluffend met elkaar overeen, maar ook met die uit de laboratoriumproeven van dr. Anthony Peratt. Dit fenomeen was de leverancier van vele goden, rituelen en mythen, tot diep in de Middeleeuwen.

De vele symbolen zijn telkens door de generaties heen doorgegeven en gecopieerd. De vormen zijn ons in veel gevallen vertrouwd van oude gebouwen. Ze werden eeuwenlang aangebracht als geveltekens, of ingemetseld in muren als de zgn. 'zinnebeelden'. Ze zijn het hoofdmotief van de oude volkskunst. We noemen ze dan 'traditionele' vormgevingen, of exotischer 'tribal'. De betekenissen ervan zijn grotendeels verloren gegaan, of er zijn andere aan toegevoegd of gegeven. De huidige resultaten van laboratoriumproeven naar plasma en electriciteit laten zien dat de rotskunst van na 10.000 BC een werkelijk stuk opgetekende geschiedenis is geweest. Het is nu zaak om die oude plaatjes te doorgronden en ze in de juiste volgorde te zetten.

Klaas Geertsma